Kwa Nini Wazazi Tunawachapa Watoto?
PICHA: Mountain TV I Gilgit-Baltistan |
‘Nakubaliana na njia unazopendekeza (kumfundisha mtoto tabia njema kwa kushirikiana nae). Lakini hii ya kutokumchapa sikubaliani nayo,’ ananiandikia msomaji mmoja na kuendelea, ‘Nina watoto wakubwa nimewachapa tangu wakiwa wadogo na wanakwenda vizuri tu […] Naelewa hatari ya kutokumwadhibu mtoto. Viboko vinasaidia sana sana kumnyoosha mtoto. Usipompa mapigo mtoto unakaribisha maradhi. Biblia iko wazi katika hili.’
Suala la
viboko lina sura ya utamaduni wenye mizizi mirefu. Mjadala wake hauwezi kuwa
mwepesi. Viboko, kwa hakika, vimekuwa kama sehemu
ya maisha yetu. Takwimu sahihi za matumizi yake hapa nchini
hazipatikani. Lakini inakadiriwa kuwa zaidi ya asilimia zaidi
ya 80 ya wazazi wanaoishi kwenye nchi zinazoendelea wanawaadhibu
watoto wao kwa kuwachapa angalau mara moja kwa mwezi.
Utamaduni
wa kuchapa watoto haushii majumbani pekee. Hata walimu mashuleni na wanatumia viboko
kuwaadhibu wanafunzi wasio na nidhamu. Mwanafunzi anapokosea atachapwa, wakati
mwingine kwa mapigo makali.
Matumizi
haya makubwa ya fimbo kwa kiasi fulani yanatokana na imani kwamba ili watoto wasikie
tunachowaambia lazima tuwafanye wasikie maumivu. Ingawa hakuna ushahidi wowote
kuwa viboko vinasaidia kujenga nidhamu kwa watoto, bado wazazi wengi –wakiwemo
walimu– wanaamini adhabu ya fimbo ndiyo jibu muafaka la ‘kumnyoosha’ mtoto.
Jambo
hili limefanyiwa utafiti kujua kitu gani kinawatofautisha wazazi wenye kutumia vikobo
na wenzao wasiotumia njia hiyo. Makala haya yanajadili masuala matatu makubwa
yanayojitokeza ambayo, kwa kiasi kikubwa, yanachangia kukithiri kwa utamaduni
huu wa kuwachapa watoto.
Hasira
Katika
utafiti mmoja, wazazi walitengwa katika makundi mawili kutegemeana na kiwango chao
cha hasira kilichotathiminiwa kitaalamu. Walipowekewa mazingira ya kuwaadhibu
watoto wao kwa makosa yanayofanana, tofauti ilikuwa bayana. Wazazi wenye hasira
walikuwa wepesi kufoka na kutumia lugha ya matusi wakati wenzao wenye kiwango
cha chini cha hasira hawakutumia mbinu hizo.
Sambamba
na kufoka, wazazi wenye hasira walikuwa wepesi kutumia mabavu kuwarekebisha
watoto wao ukilinganisha na kundi la pili ambalo, kwa kiasi kikubwa, lilitumia
mbinu za kirafiki kuwarekebisha watoto wao.
Tafsiri
ya utafiti huu ni kuwa hasira inaongeza uwezekano wa mzazi kutumia mbinu za
kibabe ikiwemo fimbo kuwaadhibu watoto. Hasira, katika mazingira haya, zinakuwa
ni kichocheo muhimu cha matumizi ya mabavu kwa mtoto.
Jambo
hili linafanyika katika hali ambayo mzazi hawezi kuelewa kinachoendelea. Mara
nyingi mzazi anapomchapa mwanae hufikiri anafanya hivyo kwa nia ya kumsaidia. Kwa
kuwa mzazi asiye na hasira hawi mwepesi kutumia fimbo katika mazingira yale
yale, maana yake lazima iwepo sababu nyingine zaidi ya ‘kumnyoosha mtoto.’
Sababu yenyewe ni kulipiza kisasi.
Mzazi
mwenye hasira anapobaini mwanae anatenda kinyume na matarajio yake,
hughadhibika. Nafsi yake hujisikia kudhalilika. Katika mazingira haya, mzazi wa
namna hii anapomchapa mtoto kimsingi anajisaidia mwenyewe kupunguza hasira
zake. Hiki ni kisasi ambacho kikichunguzwa vyema, hakina lengo la kurekebisha
tabia ya mtoto bali kupunguza hasira.
Wengi
wetu tuliosoma kwenye shule za kawaida ni mashuhuda wa hali hii. Walimu
waliokuwa na hasira wengi wao ndio hasa waliopenda kuchapa. Hawakutuchapa kwa
nia ya kutusaidia. Wakati mwingine, walifanya hivyo kutuonyesha kuwa hatuwezi
kuwachezea. Hasira zao ndizo zilizokuwa msukumo wa kutumia viboko kama adhabu.
Utamaduni na imani
Wazazi
waliochapwa, bila kujali kiwango chao cha hasira kama tulivyokwisha kujadili, hutumia
mbinu hiyo hiyo kuwaadabisha watoto wao. Ilivyo ni kuwa vile ulivyolelewa wewe huathiri
namna unavyowalea watoto wako mwenyewe.
Kwa
kuwa ulichapwa na wazazi wako ukiwa mdogo, unajikuta ukiamini fimbo ndiyo njia
sahihi ya kumwadabisha mwanao. Unaamini ulichotendewa ndicho sahihi kuliko kile
ambacho hujawahi kuona kikitendwa na kikafanya kazi.
Kwamba
ulichapwa na ukanyooka basi unaamini fimbo ni muafaka kumwadabisha mwanao. Lakini
inawezekana usingechapwa bado ungeendelea kuwa kuwa hivyo ulivyo. Kwa sababu tu
umefika hapo ulipofika na ulichapwa, inajengeka dhana tu kuwa kilichokunyoosha
ni fimbo. Hakuna ushahidi.
Kama
ambavyo wasiochapwa na wakaharibika wapo wengi, waliochapwa na wakaharibika nao
pia wapo wengi. Huwezi kuhitimisha tu kuwa kwa kuwa wapo waliofanikiwa na
walichapwa basi kilichowafanikisha ni fimbo. Lazima iwepo sababu zaidi ya
fimbo.
Kimsingi
nafasi ya fimbo kwenye malezi katika mazingira haya inakuwa ni imani tu. Ni
mwendelezo wa utamaduni tulioukuta na tunafikiri unatufaa. Na kwa sababu
hatufahamu mbadala wake, basi tunajisikia kuwajibika kuuendeleza vile ulivyo.
Wengine
wanatumia vitabu vya dini kuhalalisha fimbo. Lakini ukweli wa mambo ni kwamba
mara nyingi tunachapa kwa mazoea tu ya mila tunayoamini ni sahihi. Dini ni
namna tu ya kuhalalisha mazoea yetu ambayo tungeyaendeleza hata kama
hayajazungumzwa kwenye vitabu vya dini. Kwa kuwa hatuwezi kukubali kuwa kuchapa
ni kujiridhisha wenyewe, basi tunatumia mafundisho ya dini kama mwamvuli.
Hali ya uchumi
Katika
utafiti mwingine, wazazi wenye unafuu wa maisha walilinganishwa na wazazi wenye
ukata. Makundi hayo mawili yalilinganishwa kwa mbinu wanazotumia kuwaadabisha
watoto wao. Matokeo yalionyesha kuwa wazazi wenye hali ngumu kimaisha walikuwa
na uwezekano mkubwa wa kutumia nguvu katika kuwaadabisha watoto wao kuliko
wazazi wenye unafuu wa kimaisha.
Tafsiri
ya matokeo hayo ni kuwa kadri mzazi anavyokuwa na msongo wa mawazo unaotokana
na ugumu wa maisha ndivyo inavyokuwa rahisi kwake kutumia njia za mkato
kumwadabisha mtoto. Ugumu wa maisha katika mazingira haya unahusianishwa kwa
karibu sana na matumizi ya viboko.
Katika
kuthibitisha haya, utafiti huo ulibaini kuwa kadri hali ya uchumi wa familia
inavyozidi kuimarika, ndivyo matumizi ya fimbo yanavyozidi kupungua. Maana
yake, wakati mwingine wazazi hujikuta wakitumia fimbo kama namna ya kukabiliana
na msongo wa mawazo.
Hiyo,
hata hivyo, haimaanishi kuwa wazazi wenye hali nzuri ya kimaisha hawatumii
fimbo bali uwezekano wa wazazi hawa kutumia fimbo unapungua.
Maoni
Chapisha Maoni